
Via o universo do seu pedestal
Alto
Inatingível
Fazia pouco dos outros
Com uma escandalosa arrogância
Coitados!
Tão pequeninos e insignificantes
Sentia-se forte e poderoso
Engolia o mundo
Com avidez e soberba
Certo que do seu posto ninguém o tirava
Até ao dia…
Em que a Terra decidiu girar os pólos
E trocar as voltas a continentes e oceanos
Virados do avesso
Os mortais tocaram o céu
E brincaram com as estrelas
E o todo poderoso que que pretendia ser Deus?
Caiu do cimo da lua
Ajudado pela gravidade
Que sabe pôr cada um no seu lugar.
Filipa Moreira da Cruz
Bien lo dicen tus versos, cuando el ego y la soberbia se manifiestan de forma constante y persistente, se consideran que están exacerbados y traspasan la frontera de lo lógico y aceptable para vivir en convivencia con los demás. Buen fin de semana Filipa.
J’aimeAimé par 1 personne
Manuel, estamos en la misma sintonia. Has captado lo que quería transmitir al 100%. Un abrazo.
J’aimeAimé par 1 personne
Por nada. Siempre a la orden.
J’aimeAimé par 1 personne
👏👏👏👏🙂
J’aimeAimé par 1 personne
💚🤍
J’aimeJ’aime
🌻
J’aimeAimé par 1 personne