
O tempo é coisa rara
Corre a 100 à hora, nunca para
O tempo não abranda, voa
Como as gaivotas sob as colinas de Lisboa
O tempo galopa, sôfrego
E esse beijo soube-me a pouco
O tempo é o nosso eterno inimigo
O único capaz de não esquecer um sorriso
O tempo é mestre e senhor
Nos momentos de alegria e de dor
O tempo é (im)permeável
Um grito no escuro, louvável
O tempo mete cada um no seu sítio
Desconhecendo se é pobre ou rico
O tempo afaga a alma
E sussurra-lhe « vai com calma ».
Filipa Moreira da Cruz
A reblogué ceci sur attiset a ajouté:
A beautiful, accurate poem…
J’aimeAimé par 2 personnes
Um belo e preciso poema…
J’aimeAimé par 1 personne
Muchas gracias. 💜
J’aimeAimé par 2 personnes
Como lo dijo Alfred de Musset: « Ni la ausencia ni el tiempo son nada cuando se ama. » Una elección ideal para empezar mi mañana de un verano anticipado. Saludos Filipa.
J’aimeAimé par 2 personnes
Disfruta de tu verano adelantado Manuel. ☀️ Aquí el otoño es gris y frío.
J’aimeAimé par 1 personne
Por ese hilo invisible te enviaré una pizca de calor.
J’aimeAimé par 1 personne
🙏🏻💙
J’aimeAimé par 1 personne
Sempre um bom tema para pensar e poetizar! 😉
J’aimeAimé par 2 personnes
💙
J’aimeAimé par 1 personne
Tempo…
J’aimeAimé par 2 personnes